Rocío Molina feat. Niño de Elche
Carnación
Rocío Molina mag graag dwarsliggen. De danseres/choreografe uit Málaga danst op het snijvlak tussen traditie en experiment en daagt zichzelf keer op keer uit om de flamencocodes grandioos te overtreden en de grenzen van het genre te tarten. Eigengereid en onverschrokken zet ze haar lichaam, vrouwelijkheid en poëtische verbeeldingskracht in, op zoek naar een nieuwe flamenco-esthetiek. Rocío Molina blijft overrompelen. De jubileumeditie van de Flamenco Biënnale Nederland sluit af met haar nieuwste en meest radicale werk tot nu toe.
In Carnación verknoopt Molina flamenco met religieuze koormuziek, elektronische soundscapes en de Japanse bondagetechniek Shibari. Ze confronteert haar dansende lichaam met het zingende lichaam van Niño de Elche en drijft mee op zijn impulsen, tussen erotiek en wreedheid, schuldgevoel en frustratie, overheersing en onderwerping, verdriet en tederheid.
Carnatie (nabootsing van de vleeskleur, een term uit de schilderkunst) is de vrucht van een zoektocht naar de oorsprong en vele vormen van verlangen, zowel spiritueel als fysiek – dat wat ons kwetsbaar maakt als mens. In deze ‘wederopstanding van het vlees’ graaft ze diep naar de essentie van de flamenco, waar in haar optiek de hartstocht van de agressie en die van de schoonheid zich spiegelen.
Rocío Molina (1984, Malaga) begon op haar derde met dansen en hield sindsdien niet meer op. Nadat ze in 2002 het Koninklijk Conservatorium voor de Dans in Madrid cum laude afsloot, deelde ze in het begin van haar stormachtige carrière al met vele groten het podium, als Israel Galván, María Pagés, Belén Maya en Merché Esmeralda. De ster van de jonge danseres uit Málaga schoot als een komeet omhoog in én buiten de flamencokringen, vooral nadat Mikhail Baryshnikov zich na een voorstelling in New York letterlijk aan haar voeten wierp. In 2010 ontving ze de Spaanse Nationale Dansprijs voor haar bijdrage aan de vernieuwing van de flamencokunst.
De Spaanse flamencokritiek is vaak verdeeld, maar over één ding waren ze het snel eens: met Rocío Molina is een nieuw tijdperk aangebroken in de vrouwelijke flamencodans. Eens in de zoveel tijd staat er een danseres op met een persoonlijkheid, artistieke wil en gedrevenheid die onontkoombaar is. Molina ontving in 2022 de Zilveren Leeuw van de Biënnale van Venetië, waar ze bij de uitreiking een work in progress van Carnación bracht.
