El Pele & Manuela Carrasco, special guest El Choro
Openingsgala – X Flamenco Biënnale Nederland
Exceptioneel flamencoverbond tussen twee flamenco-iconen
‘Een flamencobeest in het wild’, ‘een stem warm als oud koper’, de superlatieven in de Spaanse pers buitelen over elkaar heen als het gaat om de zangkunst te beschrijven van Manuel Moreno Maya ‘El Pele’ (1954). El Pele is de klassieke gitano-stem, intuïtief en ongepolijst, soms zo persoonlijk dat het pijn doet. Met ongekend gemak en meesterschap en met een weergaloze timing beweegt de zanger uit Córdoba zich door alle palos (stijlen) van de flamenco, zowel de serieuze als de vrolijke gezangen. Zijn stem reikt naar eenzame hoogten en graaft in peilloze diepten.
Na tien jaar keert El Pele terug bij de Flamenco Biënnale en met niemand minder dan Manuela Carrasco, de ‘Godin van de Flamencodans’. Voor het eerst delen beide levende legendes het toneel met een eigen voorstelling, met als special guest danser Antonio Molina ‘El Choro’. Een exceptioneel verbond gesmeed speciaal voor en door het jarige festival.
Manuela Carrasco staat voor een flamenco dichtbij de wortels, waar met een eenvoud aan bewegingen het maximale wordt uitgedrukt. De carrière van Manuela Carrasco (1958, Triana, Sevilla) omspant vijftig jaar en tot op de dag van vandaag is haar oerkracht voelbaar tot in de hoogste rijen van het theater. Met als grote inspiratiebronnen Carmen Amaya, Rafael el Negro en Farruco (vader van Farruquito) staat ze voor een flamenco rauw, onversneden, zonder opsmuk. Flamenco als ritueel, een religie.
Met zijn rauwe lamento overdonderde El Pele ooit Prince en David Bowie, die hem uitnodigde voor een gastoptreden in zijn show. In de jaren ‘80 veroverde zijn stem de wereld met gitarist Vicente Amigo met wie hij het album ‘Canto’ maakte. Zijn stem die uitbreekt, uit elkaar rijt, is tijdloos. Het is de stem vol gruis die de woorden van dichter Federico García Lorca oproept: Het Cante Jondo is een gezang zonder landschap, en daarom in zichzelf gekeerd, en verschrikkelijk, midden in de duisternis, schiet ze haar gouden pijlen af die zich vastzetten in ons hart.’
‘Een danseres met een temperament dat bijna uitgestorven is, ’zo typeerde een Spaanse journalist Manuela Carrasco. Internationaal verkreeg ze roem via de film Flamenco (1995) van Carlos Saura en ‘haar’ monumentale Soleá met zanger José Mercé. Haar allianties met wijlen zangers Chocolate, Fernanda de Utrera en Fosforito zijn historisch erfgoed. De Flamenco Biënnale voegt er anno 2025 een koninklijk verbond aan toe op de openingsavond van haar tiende editie in Koninklijk Theater Carré.
