Cuentos de Azúcar | Sugar Tales

Rondom Eva’s magnetische danspersoonlijkheid versmelt diepe flamencozang met de shima uta, de oude eilandgezangen van Amami, via de adembenemende stem van Anna Sato, Japanse Taiko drums, flamenco ritmes, de prachtige arrangementen van Paco Jarano en natuurlijk Eva’s indrukwekkende voeten-en lichaamswerk.

Eva Yerbabuena, befaamd om haar expressie en technische perfectie, weet als geen andere danseres met haar majestueuze vrouwelijkheid, haar sprekende armen en duizelingwekkende voetentechniek, de flamenco een diepe zeggingskracht te verlenen. Tegelijkertijd schept in grote intimiteit met haar publiek haar eigen verhaal op toneel. In deze voorstelling is dat de zoektocht naar een gemeenschappelijke spiritualiteit, dat wat ons, als dragers van verschillende culturen, verbindt.

Sinds Eva Yerbabuena in 1998 haar eigen gezelschap oprichtte ontwikkelde ze zich tot een belangrijke vrouwelijke wegbereider voor een nieuwe, hedendaagse flamencodans en maakte ze naam als een van de grootse flamencodansers/choreografen van de wereld. De danseres uit Granada werd in haar lange carrière bedolven onder de prijzen, waaronder de Premio Nacional de Danza (2001). Onlangs werd ze in Spanje voor haar verdiensten bekroond met de Gouden Medaille voor de Schone Kunsten (2017).

“Van Pina Bausch leerde ik dat alles begint met een vraag, en dat alles begint en eindigt met je eigen geschiedenis, je eigen verhaal. Van Mario Maya dat discipline je vrijheid geeft en dat wanneer het ‘compas’ (ritme) je in haar greep neemt, je over alle grenzen heen kunt stappen, oneindig ver. Van mijn grootmoeder leerde ik dat de placenta die ons voedt, altijd komt van de vrouwen die ons liefhebben en van mijn grootvader dat in deze wereld de waardigheid van vlees en bloed gemaakt is.”

Eva Yerbabuena over Cuentos de Azúcar:
“Pablo Picasso zei ooit dat het hem een paar minuten had gekost om te kunnen schilderen als de grote meesters, maar dat hij een leven lang nodig had gehad om te leren tekenen als een kind. In deze voorstelling wil ik als een Picasso zijn, in dat diepe verlangen naar de prille jeugd, naar het onbevangen spel en plezier van kinderen die geen woorden nodig hebben om elkaar te begrijpen.”

In Cuentos de Azúcar - Verhalen van Suiker - komen verschillende instrumenten samen, klinken nieuwe stemmen voor oude bewegingen, en verschijnen nieuwe dansen op voorouderlijke stemmen. Toen ik Anna hoorde zingen, werd ik op slag verliefd op haar stem en wist meteen dat ik iets met haar wilde maken: twee verschillende mensen met verschillende achtergronden, taal, tradities, leefwijzen, die hun taal op elkaar afstemmen om zich begrijpelijk te maken. De instrumenten en de harmonieën uit de traditionele Amami muziekcultuur roepen heel andere klankwerelden op dan de flamencogezangen. En de kernachtige, impressionistische flamencolyriek is ver verwijderd van de poëtische narratieve Aziatische vertelcultuur.

Maar dat maakt niet uit, het gaat om de spirituele gemeenschappelijke deler van waaruit die klanken voortkomen. Het gaat om de innerlijke zoektocht (je opnieuw uit te vinden), het delen van onze ervaringen. Ik zoek een gemeenschappelijke spirituele ervaring waar tijd en ruimte niet bestaat, waar we vanuit onze verschillende uitgangspunten en visies, bij elkaar komen door beweging (een simpele golf, een zee van noten, een oorlogstrommel…), en een stapje dichter bij daar waar het om het leven werkelijk om draait. Er zijn zoveel uitdrukkingsvormen- en mogelijkheden. Maar er is één zelfde universele hartslag.“