Leonor Leal
Divertimento
“Ik dans met het hart, hoe irrationeel zijn dictaten ook mogen zijn, want ik geloof dat je in de kunst iets moet vertellen met woorden die geen rimpels hebben.” (Vicente Escudero 1892-1980)
Vicente Escudero danste liever op het lawaai van motoren of dat van de wind, dan ‘te roffelen op de gebaande paden’. Hij verbond zich begin vorige eeuw aan de artistieke voorhoede in Parijs, en beschouwde Picasso als een van zijn leermeesters. Eenmaal terug in Spanje moest hij zijn indertijd vooruitstrevende flamenco verdedigen tegenover de hoeders van de traditie. Leonor Leal duikt in de rijke denk- en danswereld van totaalkunstenaar én vegetariër Escudero: zijn dans, zijn schilderingen, zijn teksten. Ze volgt de lijnen die hij trok met zijn lichaam en penseel en kijkt wat voor effect ze in haar eigen dans hebben. Een gedanste biografie van Escudero, een avant-gardist van nature en een traditionalist uit noodzaak.
Leonor danst het leven van Escudero, die de beroemde ‘Tien Geboden van de Flamencodans’, El Decálogo para Bailaores, opstelde, die voor soberheid en ingetogenheid pleiten. Ze vertelt over zijn reizen, wederwaardigheden in een Spanje dat op ontploffen stond. “Ik werd geboren in Jerez in het jaar dat Escudero stierf in Barcelona. Ik dompel me onder in zijn ideeën, zijn geniale uitspattingen en spitsvondigheden en ik krijg de glimlach niet van mijn gezicht.”
“Ik wil dansen puur op intuïtie, voor een orkest dat de partituren kwijt is en waarin de musici spelen wat in hen opkomt. Beter nog als ze niet eens muziek kunnen lezen!”
(Vicente Escudero, Mi Baile, 1947)
Met simultaanvertaling.
Deze lezing werd mogelijk gemaakt dankzij de steun van Instituto Cervantes.
Leonor Leal
Choreografe en danseres Leonor Leal (Jerez de la Frontera, 1980) beweegt zich graag buiten de flamenco. Ze heeft naam gemaakt als een veelzijdige en nieuwsgierige flamencodansmaker die graag haar grenzen verlegt.
Leonor Leal ontdekte na een opleiding klassieke en Spaanse dans dat de flamenco haar de grootste artistieke vrijheid bood en besloot zich verder te ontwikkelen bij grote dansers als Manolo Marín, Pilar Ortega e.v.a. Ze werkte samen met onder andere Cristina Hoyos, Javier, Barón, Antonio Canales en pianist Dorantes. In 2008 lanceerde ze haar solocarrière in binnen- en buitenland met de voorstelling ‘Leolelé’, het straatproject ‘La Mujer Habitada’ en diverse experimentele stukken ‘eLe eLe’ (2011), ‘Mosaicos’(2012), ‘Naranja amarga’ (2013) y ‘Frágil’ (2015). In 2016 maakte ze met Úrsula López en Tamara López onder leiding van Pedro G. Romero (artistiek adviseur van Israel Galván) de hedendaagse voorstelling JRT. Op de Flamenco Biënnale 2017 maakte ze indruk in ‘Fantasía para Violonchelo y Flamenco’, een eigen creatie van het festival, naast cellogrootheden als Kian Soltani en Ella van Poucke, zangeres Rocio Márquez en de Turkse kemenche virtuoos Derya Türkan. Ze volgde een master dramaturgie en visual culture bij het Reina Sofia Museum in Madrid.
In 2019 maakte ze met Nocturno haar doorbraak als solodanseres. “Noem Leonor Leal geen flamencodanseres, danskúnstenaar is een beter woord. Of: percussionist die het lichaam als instrument gebruikt,” schreef het Parool over de Nederlandse première “ Een persoonlijke en overtuigende bewegingstaal waarin flamenco overloopt in klassieke dans en bij vlagen raakt aan martial arts en moderne dans.”
Leonor Leal
